Monday, November 24, 2008

Παρκάκι Κύπρου και Πατησίων












Σάββατο 08-11-08

Παρκάκι Κύπρου-Πατησίων

Ένα πάρκο είναι η ζωή της πόλης. ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςΗ απελευθέρωση χώρων για πράσινο είναι μεγάλης σημασίας για την ποιότητα ζωής των κατοίκων μιας περιοχής, αλλά και για τη ρύθμιση του κλίματος. Παρόλα αυτά όμως τα πάρκα επιδρούν και

στη ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςψυχολογική κατάσταση ενός ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα έστω και σε μια μικρή ποσότητα της φύσης. Είναι μια ανάσα ζωής σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας, τη Κυψέλη.

Με αφορμή την σημερινή μας εξόρμηση επισκεφθήκαμε το πάρκο της Κύπρου. Είναι ένας χώρος γύρω στα 2,5 στρέμματα όπου το μεγαλύτερο μέρος του έχει σκεπαστεί με γκαζόν. Ακόμα υπάρχουν 45 δέντρα από τα οποία τα 12 είναι ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςυπεραιωνόβια πεύκα, κούνιες αλλά και παγκάκια.

Το πάρκο της Κύπρου απειλήθηκε από τον αιώνιο εχθρό κάθε αδόμητου χώρου, που δεν είναι άλλος από το τσιμέντο, μιας και ο Δήμος Αθηναίων, στον οποίο ανήκει το παρκάκι, είχε υπογράψει σύμβαση με ιδιωτική κοινοπραξία για την κατασκευή ιδιωτικού υπόγειου γκαράζ 250 θέσεων. Παρόλα αυτά όμως όσο το Δασαρχείο και η Δευτεροβάθμια Επιτροπή τόσο και οι κάτοικοι της περιοχής αυτής δεν επέτρεψαν αυτή την ενέργεια. Μπόρεσαν και μάζεψαν 3.200 υπογραφές καθώς πραγματοποίησαν 3 δεντροφυτεύσεις. Τόνισαν μάλιστα πως το πάρκο το καθαρίζουν οι ίδιοι και ποτίζουν τα δέντρα, κάτι που θα έπρεπε να κάνει η αρμόδια υπηρεσία η οποία είναι η Υπηρεσία Πρασίνου του 6ου Διαμερίσματος.ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμας«Η Κυψέλη είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή με το λιγότερο πράσινο», λέει η διαμερισματική σύμβουλος Μαρίνα Βήχου, «και υπ' αυτήν την έννοια ο αγώνας για να σωθεί ακόμα και ένα δέντρο είναι αγώνας για τη ζωή».

Αυτό όμως για το οποίο θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι το αν η επιβίωση του πάρκου είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα, αν όχι τα χειρότερα. Το πάρκο επισκέπτονται τοξικομανείς και άστεγοι, το έδαφος είναι γεμάτο αποφάγια, πλαστικά ποτήρια και, αν μπορούμε να τα ονομάσουμε έτσι, κρεβάτια τους που δεν είναι παρά μεγάλες μαξιλάρες, σκισμένα στρώματα ή απλά μερικά ρούχα. Έτσι αυτόματα υποβαθμίζεται και το ίδιο το πάρκο με αποτέλεσμα να το αφήνουν στη μοίρα του, τόσο ο δήμος όσο και οι ίδιοι οι εκεί κάτοικοι. Αλλά ακόμα πρέπει να εξετάσουμε και το ενδεχόμενο του φόβου, δηλαδή πολλοί άνθρωποι να φοβούνται να πάνε εκεί για τα παιδιά τους κυρίως.

Εκτός της υποβάθμιση του κοινωνικού επιπέδου υπάρχει ακόμα και η κακοποίηση της φύσης, από τα αμέτρητα μπουκάλια μπύρας και άλλων αλκοολούχων ποτών έχουν ποτίσει το χώμα με αποτέλεσμα να μη φυτρώνουν καινούρια φυτά όπως θα έπρεπε και το ήδη φυτρωμένο γρασίδι εξαφανίζεται σιγά-σιγά. Τα τρία, από τα αιωνόβια δέντρα έχουν καταληφθεί από πουλιά, με αποτέλεσμα να γεμίζει ο χώρος ακαθαρσίες αλλά και κακοσμία. Η παιδική χαρά που θα είχε σημανθεί καλύτερα με μια πινακίδα ΥΨΗΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥ εφόσον οι κούνιες είναι ετοιμόρροπες.


Ακόμη όμως και για κάποιον ο οποίος δεν ενοχλείται από τα παραπάνω, το πάρκο επιφυλάσσει εκπλήξεις, ένα από τα παγκάκια του πάρκου είναι κατεστραμμένο και τα λιγοστά που υπάρχουν ακόμα είναι τόσο βρόμικα που έχουν γεμίσει μύγες με αποτέλεσμα να μην μπορείς να καθίσεις.

Επίσης θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει αρκετό θόρυβο μιας και βρίσκεται δίπλα σε μια κεντρική οδό, την Πατησίων έχοντας ως συνέπεια να μην μπορείς να ηρεμήσεις και να ξεφύγεις από τον θόρυβο της πόλης.

Τέλος, αν και ακούγεται περίεργο το πάρκο ενδέχεται να έχει υψηλές δόσεις ακτινοβολίας αρνητικής προς την υγεία του ανθρώπου, που προέρχεται από τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας που ορθώνονται από πάνω του και δίνουν σήμα στα κινητά της πόλης, άλλο ένα βαρύ τίμημα για την επικοινωνία.

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Καθίσαμε και σκεφτήκαμε και κάνοντας μια μικρή σύγκριση με τον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη καταλήξαμε στα εξής. Ίσως οι να καφετερίες προσεγγίζουν περισσότερο τον κόσμο με αποτέλεσμα να ενδιαφέρονται οι καταστηματάρχες για την καλή αισθητική και την καλή υγιεινή της περιοχής, αλλιώς κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό. Ένας ακόμη λόγος όμως που το παρκάκι βρίσκεται σε αυτή τη κατάσταση και που δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε, είναι πως επειδή δεν μπόρεσαν να πετύχουν να το κάνουνε πάρκινγκ το έχουν εγκαταλείψει.

Φτάνουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως η κατάσταση που επικρατεί στην πλατεία Κύπρου είναι κυρίως ευθύνη του δήμου καθώς όμως και ατομική. Ο καθαρισμός και γενικότερα η φροντίδα είναι κάτι που θα έπρεπε ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςνα κάνει η αρμόδια υπηρεσία η οποία είναι η Υπηρεσία Πρασίνου του 6ου Διαμερίσματος. Όλοι μας πληρώνουμε κάποια δημοτικά τέλη. Ωστόσο όμως ευθυνόμαστε και εμείς για αυτή την κατάσταση λόγω του ότι πετάμε τα απορρίμματά μας όπου βρούμε αντί να τα πετάξουμε σε κάποιον κάδο απορριμμάτων ή και δεν μπορούμε να μαζέψουμε τα περιττώματα των κατοικίδιων μας. Μία λύση για την φροντίδα του χώρου είναι να ενεργοποιηθούμε εμείς εθελοντικά για την προστασία του πρασίνου και να έρθουν να μας βοηθήσουν όσοι ενδιαφέρονται μιας και κανένας άλλος δεν μπορεί να βοηθήσει από τη στιγμή που δεν ευαισθητοποιείται ο δήμος.

Δεν θέλουμε να βλέπουμε μόνο κάποιους μετανάστες σε αυτά τα πάρκα και δεν το λέμε από την ρατσιστική πλευρά, αλλά από την άποψη πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν συνηθίσει ίσως από τις δικές τους χώρες να βρίσκονται στους πράσινους χώρους, αλλά και ίσως από την άποψη πως δεν έχουν την οικονομική άνεση να κάνουν κάτι παραπάνω για τα παιδιά τους, να τους αγοράσουν παιχνίδια ή να τα πάνε να διασκεδάσουν κάπου άλλου και έτσι φτάνουν στη μοναδική για αυτούς λύση και εσχάτη να τα πηγαίνουν σε αυτά τα "εγκαταλελλημένα" πάρκα.


Συνοψίζοντας, θα θέλαμε να αναφερθούμε και εμείς οι ίδιοι οι μαθητές σε κάποιες μας σκέψεις για την καλύτερη αξιοποίηση του χώρου. Πιστεύουμε πως θα ήταν καλό αν έμπαιναν κάποια τασάκια-σκουπιδοτενεκέδες με σκοπό να μην βλέπουμε τις γόπες των τσιγάρων κάτω και μάλιστα να έμπαιναν και δίπλα στα παγκάκια, αν φυτεύονταν κάποια ακόμη φυτά, όχι μόνο δέντρα αλλά και λουλούδια που να μπορούν να αντέχουν σε όλες τις εποχές όσο αυτό είναι εφικτό, ώστε να δώσουν και λίγο χρώμα, να καλυτερέψουν την ποιότητα του χώματος και έτσι να γίνει καλύτερο, πιο πυκνό αλλά και πιο πράσινο το γρασίδι, να έμπαινε κάποιο δίχτυ στα δέντρα που πηγαίνουν τα πουλιά ώστε να μην είχαμε παντού τα απορρίμματα τους αλλά και κάτι ώστε να τους περιορίζαμε και να τους καθορίζαμε λίγο τον χώρο τους καθώς επίσης και περιφερειακά κάποιοι κάδοι ανακύκλωσης. Τέλος να αντικαθιστούσαμε ό, τι είναι κατεστραμμένο.